Tat

Bu kaçıncı kıvrılışı saçlarımın

Saçlarımda beyaz bir kuş saatlerdir

Söylenmemiş hiç ama hep hissedilmiş

Bir bilinmezliği seviyor ya insan

Bütün yaraları ile koşuyor ya

O zaman inat ediyor içtiğimiz su

Tatlı olmakta diretiyor

Akşamüstü

Çok süslü bir öykü yazmak için

Masam geveze

Akşamüstü

Çok sütlü kahve için

Bardağım geveze

Küs değilim seslere

Kusursuz olmayı hiç denemedim

Mümkündür her an bir sözcüğün içimize doğru yayılması

İçimizi kaplaması

Yanına başka bir sözcüğün yakışmaması

Tek sözcüktür bazen öykü

Kainatı sevmek biraz mizahla mümkün

Biraz da başkaldırı ile

Masamda bir kitap duruyor 

Tek sözcük var kitapta

Belli ki yazar başka sözcükleri yakıştıramamış yanına

Okuyoruz birlikte

Sen diyorsun ki yazar burada kainat kadar yürekli

Ben gülümsüyorum

Sözcük sözcük ağlıyoruz

Bir çocuk geçiyor yanımızdan

Bakıyor göz ucu ile kitaba

Bize

Kitaba

Bize

Kitaba

Torbasında çocuğun şeker var

Bize uzatmayı aklından geçirmiyor

Geveze mi geveze

Ama sanki dilini yutuyor o an

Saçımdaki kuştan tut da

ayak bileğimdeki halhala kadar

Titriyoruz

Yasemin Şenyurt

Boş Kağıt

Gaddar olmanın anlamı yok dedi içinden. Etrafta söylenenlere kulak asıp gaddar olmanın anlamsız olduğunu düşündüğü için sevindi belli belirsiz. Neredeyse içinde yükselen şefkat dalgasının etkisinde kalacaktı ki durdurmaya çalıştı kendini. Kapılıp gidersen şefkatli olmaya doğru kimse seni seni ciddiye almaz diye düşünecekti ki bir öğrencisi kapıdan girdi ve "Öğretmenim, dün yazmamı istediğiniz kompozisyonun sonuç kısmında sorunlar olduğunu düşünüyorum" dedi. Kağıda baktı öğretmen ve şaşkınlığını gizleyemedi. Kağıt boştu. Elleri titreyen öğretmen kağıdın arkasına şöyle bir not düştü: Sonuç yazarken gelişme kısmında verdiğin örnekleri aklına getirerek ve giriş kısmında yaptığın tanıma değinerek son bir söz söyleyebilirsin. Öğrencisine gülümsedi ve öğrencisi bu kompozisyonu yeniden yazmak için kendisinden süre istediğinde ona bir hafta daha zamanı olduğunu söyledi. Bir hafta sonra öğrencisi kompozisyonu yeniden yazıp getirdiğinde öğretmen yine şaşkınlığını gizlemedi. Öğrencisi ve kendisi ile gurur duyacağı sırada öğrencisine döndü ve çok iyi bir kompozisyon yazdığının farkında mısın diye sordu. Bilmiyorum dedi öğrenci ve biraz duraksayıp "yine de sonuçta sorunlar olduğunu düşünüyorum" dedi. Öğretmen bu sefer kendinden emin bir şekilde öğrencisine "Yazmaya devam ettiğin sürece sonuçtaki sorunların yeni yazılarına kaynaklık ettiğini göreceksin" dedi. Öğrencisi kendinden emin bir şekilde teşekkür etti ve kapıdan tam çıkacağı sırada öğretmenine " Yazmaya devam edeceğim" dedi. 

Yasemin Şenyurt

Hay Aksi

durup durup

gökyüzüne övgüler yazıyorum

bir de şikayet ediyorum posta kutularından

bazen de içime reçel döküyorum

hay aksi

içim ya bu

tatlı mı şimdi

yapış yapış mı yoksa

yok yok değil

hay aksi

birisi durdurdu beni eve gelirken

koyu bir sohbete başladı

tanıyamadım 

güldüm çünkü insanım

içim bu şimdi

gülüştük kedilerimle

onların gülüşü bir tuhaf miyav

duvarda çalışmayan ama güzel bir saat

efkarlı tik tak

İçime çektiğim duman mı

Dağ mı

Sevda mı

Hay aksi

Bana bir yer göster

Kıvrıla kıvrıla akayım

Kendime iyi bakayım

İçim üşümez olsun

Yasemin Şenyurt

Özledim

Kar altında kalan Ankara'ya bağırdım içimden

Özledim ben

Dağılmış saçlarım dedi ki kar tanesine

Özledim

Ellerim ağaç köklerine benzeyerek güldü

Gülerek dedi ki 

Özlemekten öte özledim ben

Canım yapraklara iç çekerek dedi ki

Başka çok başka özledim

Ellerim saçlarıma çeki düzen vererek dedi ki

Başka bir şeye benzemiyor bu özlem

Yasemin Şenyurt

Yüreklendirici Notlar 1-7

Yüreklendirici Not-1: Yürüdüğün yolda engeller yoksa o yol seni bir yere ulaştırmaz demiş George Bernard Shaw. Demek ki bazı engeller bize yol gösterir ve bazı engeller de bizi güçlendirir ve dönüştürür. Önemli olan o engele nasıl bir anlam verdiğimiz...Aslında her sıkıntılı süreç ve çözülmeyecek gibi gözüken her sorun insanın onu yorumlaması sayesinde farklı bir anlam kazanabilir.

Yüreklendirici Not-2: Eğer kendini tanımak için çabalıyorsan ve içinde neler olup bittiğini anlama amacı ile kitapları rehber edinmişsen ve bununla da yetinmeyip kendini ifade etmek için yazı yazıyor ya da fotoğraf çekiyorsan hayatı dolu dolu yaşamaya başlamış olabilirsin.

Yüreklendirici Not-3: Bir başka insanı yüreklendirmekle kendine unutulmaz bir deneyim yaşatabilirsin. Bir başka insanı mutlu etmek ya da bir canlıya içten bağlılık duymak insanın kendine verebileceği nadir hediyelerden biridir.

Yüreklendirici Not-4: Şu gökyüzü/Şu gökyüzü/ Şu gökyüzü
Yıldızlara bakarken de güneş çarptığında da sevdiğim şu gökyüzü ne iyi ettin de kuş seslerini topladın bağrında...

Yüreklendirici Not-5: İstemek mi önce gelir eylemek mi diye sorarsan önce eylem geliyormuş, öğrendim. Demek ki yazmak, okumak, çalışmak için isteğin gelip seni bulmasını beklemek yerine eyleme geçebilirsin. Belki de o üşendiğin, ertelediğin eylemde nice anlam ve amaç saklıdır.

Yüreklendirici Not-6: İyi günlerin arkasından kötü günler gelse de ve kötü günlerin geçip iyi günlerin geleceği bilinse de insan içinde bulunduğu anda sanki o an sonsuza kadar sürecekmiş gibi davranır. Ne zaman geçeceğimizi, bitivereceğimizi aklımıza getirirsek o zaman ilişkilerimizden başlayarak yaşamımızın her yerine bir canlılık gelir.

Yüreklendirici Not-7: Zamanın aşındıran etkisini ruhunda hissettiğinde sevdiğin bir kitabı aç ve içinden bir cümle oku. O cümleyle ilk karşılaşmandan daha farklı olan bu karşılaşmanın farklı olmasını sağlayan şey zamandır. Çünkü zaman sadece aşındırmaz.

Yorgun

Düşlerim yoruldu

Haydi bir düşe doğru gidelim dedi dostlar

Yorgunum dedim 

Çok anlamaktan

Çok susmaktan

Boyam bitti

Islığım kırıldı

Sizi kıramazdım hiç ama yorgunum dedim onlara

Haydi dediler

Ellerinde bir çiçek

Kökleri anılarda gördüm

Yorgun ve biraz da umutsuzum

Devam edemedim cümleye

Şiirin omzunda uyumuşum

Bir çizgi filmden kaçmışım da

Yorulmuşum

Dizlerimde derman yok dedim

Duymadılar ki beni

Telaşlı, neşeli ve belki çok umutlular

Belli ki duymadılar

Haydi kalk ayağa dediler

Şimdi tam zamanıydı dedim içimden

Duydular

Ne halin varsa gör demelerini beklerdim

Tam zamanı dediler

Ve bir çocuk bağırdı

Şimdi şimdi şimdi

Haydi 

O çocuğa baktım

Gözlerimde derman kalmamıştı

Yorgunum diyemedim ki

Ayaklandım

Yasemin Şenyurt

Dantel Gemi

En başından beri biliyordum

Deniz bir garip türküdür

En başından beri seziyordum

Aklımın bir gün başımda olamayacağını

En başından beri hissettim

Şiirin beni saracağını

Güneş gibi tenimde duya duya

En başından beri huzursuzdum

En başından beri uykusuz

Kırıntıları takip ederek 

Ulaştım güvercinlere

Sarıldığım bütün oyuncakları buldum 

Yediğim bütün çikolataların paketlerini

Sönmüş balonları

Kaybolmuş kalemlerimi

Özlemekten kaçtı bir güvercin

Kaçabildiğini düşündü

Çocukluğum 

Büyüdüğünü

Yetiştiğini düşündü bütün yetişkinlere

Yanıldı

Yaklaştı 

En başından beri bildi

Kaçamayacağını 

Yaklaştı

En başından beri biliyordu

Mentollü bir sigara gibi yandığını

En başından beri

Bütün ayrıntıları sevdi

Konuşmayı

Ters ve düz

Doğru ve yanlış

Konuşmayı sevdi

Dantel denizi vardı

Dantel gemileri

En başından beri bildi

Sadece onun dantel gemisi vardı

Rahatla ve uyu şimdi

En başı buydu çünkü

Yetişme yarın yetişilecek işlere

Dantel bir sabahı yaşa

Sadece gözlerinle değil

Boynunla takip et

Bir uğur işareti buluncaya dek

Takip et 

En başından beri biliyorsun

Dantel gemin var

Yasemin Şenyurt

İşitilen

Mavi kulaklarım

İşitir hep masmavi masanın tıkırtısını

İşte yine o ağacın dalları buruk

Oyun oynuyor kendi başına çocuk

İşitir dokunuşlarını annesinin

Seslenir ağacın köklerine

Vazgeçmek ona göre değil

Hiç değil

Sakin ve kararlı yürür

Sırtında kitaplar taşır

İçi dışı bir

Mavi kulaklarım

İşitir yazarın kırılan sesini

En sonunda 

Öyle güçlü üfler ki balona

Uçmasa olmayacak 

Vazgeçmek bana göre de değil

İşitiyorum ki

Yağmur

İşitiyorum ki bir elma küsmüş

Şimdi tutalım birbirimizin elini

En sevdiğimiz gerçekleri anlatalım bir bir

Küselim sonra

İşitelim yağmuru

Elbette barışırız

Görünüyor işte o masa

İşitiliyor üstelik tıkır tıkır

Mühim şimdi saatin kaç olduğu

Yılları unutsak da olur

Mühim şimdi gökyüzü

Ümitsizlik yok

Yorgunluk hiç

Mühim şimdi uyanmak 

Yasemin Şenyurt

Tarihten Günümüze Şizofreni Serüveni Sergisi CerModern'de

Şizofreni hastalığından korkuyor ve eğer şizofreni hastalarına nasıl davranacağınız konusunda aklınız karışıyorsa büyük olasılıkla bu hastalık hakkında bilginiz yok. Bu hastalık hakkında bilgi edinebileceğiniz bir serginin Ankara'da CerModern'de 5-15 Kasım tarihleri arasında gerçekleştiğini haber vermek istedik. Şizofreni Dernekleri Federasyonu ve Abdi İbrahim Otsuka işbirliği ile gerçekleştirilen bu sergide emeği geçen herkese teşekkür ederiz. 

Siz de bu sergiye gelerek şizofreni hastalığının tarih içinde nasıl bir seyir izlediğini anlayabilir ve bu sergiden edindiğiniz izlenimleri bir arkadaşınızla paylaşabilir ve aslında şizofreni hastalığı hakkında düşündüklerinizin doğruluğun/yanlışlığını sınayabilirsiniz. 

Şizofreni hastası olmak aslında utanılacak, korkulacak veya gizlenecek bir durum değildir.Şizofreni hastalığı hakkında sergide göreceğiniz doğrular ve yanlışlar panosu ve aynalar aslında sizin hem kendinize hem de şizofreni hastalarına yeniden ve farklı bir gözle bakma olanağı sunmaktadır. 

Bir şizofreni hastasının hayatının değişimi belki de sizin bu sergiye gelmenize bağlı ve belki de sizin hayatınızın değişimi de bu sergideki aynalar sayesinde olacak. Korkmak ya da görmezden gelmek yerine yüreklendirmek ve anlamak daha değerli ve anlamlı bir çabadır. 

Yasemin Şenyurt

Şizofreni Dernekleri Federasyonu Başkanı Sayın  Doç.Dr. Haldun Soygür ile birlikte Görmezden Gelmeyelim sergisinde

Söz Veriyorum Picasso

Picasso biliyordu

Benim düşlerimi

Picasso anlıyordu

Anlıyor

Neden döndüğümü

Neden öldüğümü

Güneşe el sallarken

Picasso

Bir çiçek uzatıyor

İki eli kanda da olsa

Bir türlü okuyamadıklarım var

Picasso gülümsüyor

Anlayışlı olduğunu biliyorum

Çok seviyorum be şu dünyayı

İşte bu yüzden sevgili Picasso

Bütün mesele bu

Söylemiş miydim

Canım Picasso

Sahiden bana anlatabilirsin

Bana sorabilirsin

Bilmiyorsam dürüst olurum söz veriyorum

Söz veriyorum Picasso

Bir sihirbaz da olsam

Aşk aşk olarak kalır bende

Ondan ayrılık yapamam

Yasemin Şenyurt

Van Gogh ile Konuşamama

Van Gogh resim yapıyordu

Gece kulaklarına eğilmişti

Van Gogh'un

Ah

Bu benim tuhaflığım

Şiirim demek isterdim

Gözlerim sürekli uzak

Ellerimin içi kırık deniz kabukları

Bilmiyorum diyemez oldum

Van Gogh da demezdi benim yerimde olsa

Hüzünlü ve sarı yıldızlar

İçimde kalemler ve bir çılgın saat

Unutmazdım ben olsam

Unutmamıştır Van Gogh da

Ölmüş müdür peki

Ben olsam maviye boyardım gökyüzünü

Daha yakından bakardım 

Gece

Biraz o iskemlede uyuklar

Fırçalardım düşümdeki akıllıları

Ben Van Gogh değilim

Gülüp geçerdim bana

Trafikte 

Şaşırır kalırdım

Gökyüzünden düşse mavi

Ağaçtan çıldırsa yeşil

Kaç kez sararır bir insanın gözleri

Ölüm mü bu dedi

Yaşam mı yoksa

İnatçı bir filozof sordu bu soruyu

Bilmiyorum diyecektim 

Kalbim yerinden çıkacak gibi oldu

Van Gogh anlardı yaşasaydı

Gülüp geçmezdi bana

Maviye boyardı en olur olmaz şeyleri

Gökyüzü dahil

Yasemin Şenyurt

Zaten Böyle Yaşamanın Anlamı Yok

Özgürlüğün karşısında baskı olmasının ya da yaşamın karşısında ölüm olmasının en önemli sonucu insanların özgürlük için direndikleri noktada baskı görecek olmalarıyla korkutulmaları ve yaşamdan yana oldukları takdirde ölümle korkutulmaları olmuştur ve günümüzde de bu tehdit sürmektedir.
Korkunun ortadan kalkması ve ölümün ya da baskının artık korkutucu olmaması iktidarı rahatsız edecektir. Çünkü insanlar korku nedeniyle istemedikleri işleri yapar ya da düşünmediklerini söyleyebilirler. İnsanlardaki korkunun ortadan kalkmasıyla özgürlüğe ve anlamlı bir yaşama ve bireyin gerçek anlamda sağlıklı ve üretken olmasına ve yaşadığımız dünyanın iyileşmesine erişilebilecektir. Dolayısıyla ölümün ve çeşitli baskıların yıldıramadığı, korkutamadığı insan için özgürlük mümkündür. Aksi takdirde yaşamımızdaki korku unsurları bizim nasıl yaşayacağımızı belirlemeye devam ederler. J. Butler şöyle demektedir: Tahakküm stratejisinin amacı ölüm kalım mücadelesinin yerini almaktı. Ama önceki versiyonda ölüm ötekinin şiddeti ile meydana gelmekteydi; tahakküm, yaşamın bağlamı içinde ötekini ölüme zorlamanın bir yoluydu.
Yasemin Şenyurt

An Kara

güvercin

güvercin 

barış demektir

gözlerinde yaş

biriktirir aklın

güvercince 

konuşalım

bu yara sarılmaz

ah

bir türküdür

ah

ölümce konuşanlara inat

ölümle korkutanlara inat

güvercince yaşayalım

gözlerimiz söylesin türküyü

bu yara sarılmaz

ağaçtan korkan

ağaca düşman olanla

arkadaş olunmaz

ben ismimi unutsam da bir gün

güvercince anlatırım kim olduğumu

ben yılları unutsam da bir gün

geleceğe inanırım

An kara

Kara an

Ben kendimi garın önünde bulurum

Korkarım

Yaralanırım

Ölürüm

Sarılırım gökyüzüne

Öfkem kalır

Umudum yaralanır

Bir cümle kursam 

İçim parçalanır

Yasemin Şenyurt

Yaşam Diyorduk Adına

Prof. Dr. Sabri Büyükdüvenci'nin öğrencisi olarak  bu şiiri kendisine yazdım. Sabri Hocam sizi iyi ki tanıdım ve öğrenciniz oldum...

Yaşam diyorduk adına

Verdiğimiz mücadelenin

Yorgun da düşsek

Kırılsa da cesaretimiz

Yaşam diyorduk adına

İnatçı bazen

Bazen fedakar

Çiçekleri ve kitapları seviyorduk en çok

Hayvanları ve gökkuşağını

Gökdelenleri sevemedik

Kardelenler varken

Yaşam diyorduk adına

Bir çocuğun yanına eğilmenin

Bir ustayı saygıyla izlemenin

Yaşam diyorduk adına

Özgürlüğü savunmanın

Özgürlüğü anlamanın

Yaşam diyorduk 

Sözcüklerin boğazımızda düğüm oluşuna

Yaşam diyorduk biz

Felsefe derslerinde

Sorular sorular sorular içinde

Yaşam diyorduk adına

Saydığımız ve sevdiğimiz bir hocamıza veda etmenin

Yaşam diyorduk 

Sonbaharın da ilkbaharın da

Artık eskisi gibi olmadığını anladığımızda

Başka türlü anlatamadığımızda

Acımızın derinliğini

Yaşam diyorduk adına

Yasemin Şenyurt

Şah Mat Hakkında Bir Değerlendirme

Sanrılardan büyüklük sanrısı, kötülük görme sanrısı ile tanışmış biri olarak Şah Mat filmini izlemeye başladığımda Akıl Oyunları'na benzer bir başarı öyküsü izleyeceğim düşüncesine kapılmıştım. Ne kadar yanıldığımı film bittiğinde anladım. Bir başarı öyküsü izlemiştim ama içim buruktu film bittiğinde. Filmin başlarında Bobby Fischer'ın satranca olan ilgisini  ve ilk yenilgisini izlerken tansiyonun bu kadar artmasını beklemiyordum. Satranç tutkusunun ve olası hamlelerin bir insanın hayatını baştan sona kaplamasının yolculuğuydu film. Dikkat dağınıklığı, konsantrasyon kaybı ve  aşırı hassasiyet her insanın yaşayabileceği sorunlardır mutlaka ama şizofreni hastalığına bağlı olduğunda bu sorunlar işimize odaklanmada neden zorlanabileceğimizi anlayabilirsiniz filmi izleyerek. Filmi izleyerek bir insanın sağlığını kaybediş öyküsünü izlediğinizi de düşünebilirsiniz ama ben filmi izlediğimde ve film bittiğinde arkadaşıma insanın sevdiği şeyi yapmasının çok etkileyici ve yaşamını derinden belirleyen ve güzelleştiren şey olduğunu düşündüğümü söyledim. Sanrılar, halüsinasyonlar ve bunların tedavi edilmemesi sonucunda durumun kötüye gidişini de düşünebilir ve bir insanın sağlığından değerli midir başarılı olması diye sorgulama olanağı da bulabilirsiniz. Boby Fischer'ı kendisi yapan satranç tutkusudur ve bence her insan bu hayatta bir tutkuyla bir işe bağlanabilmelidir. Söz konusu olan şizofreni hastalığı olduğunda tedavinin önemi yadsınamaz. Bu film bence çok açıdan tartışılabilecek ve farklı görüşlerle bizi farklı noktalara taşıyabilecek bir filmdir. Yenilgi karşısında hepimiz çocuklaşırız genelde ama kazanmaktan korkmak nasıl olabilir ki diye düşünüyorsanız bence bu filmi izleyin ve Bobby Fischer'ın  sağlığını yitirmeden  tutkuyla satranç oynayabildiğinde neler olabileceğini düşünün. Tutku mu sağlık mı diye sorarsanız bence her ikisi de ama bu her ikisi seçeneği her  zaman mümkün değilse işler karışabiliyor. Dört hamleden sonra milyarlarca olası hamle olması insanı aşırı uçlara götürebilir filmde söylendiği gibi...İyi seyirler.

Yasemin Şenyurt

Bağımsız Yaşam İçin Kişisel Bir Not

Gözlerim inatçı bir umutla açıldı. İki kedim ayak ucumda uyuyordu. Biraz doğrularak onlara baktım ve onlara seslenmeme rağmen onlar da uyanıp bana baktılar. Gün başlıyordu ama ben yataktan kalkamadan bir rüyaya dönüştüm. Dönüşe dönüşe bir rüyaya mı dönüştün demeyin sakın. Yol yorucu, uzun ve engellerle dolu olduğu halde tuttum bileklerimi tuttum onları ve yola ikna ettim. Karşıda ve belki biraz uzakta çok anlaşılmamış bir insanı gördüm. Yürüdüm ve hep yürüdüm. Saate bakabilirdim, ajandaya bakabilirdim ve sözümü tutmayabilirdim ama bu en çok kendime ihanet olurdu. Kendime, değer verdiklerime, önemli bulduklarıma baktım ve uzun süre olduğum yerde düşüncelere daldım. Anlaşılmamış bir insanı size anlatmak istedim çok sade bir şekilde onun istediğini ve ne dediğini ve benim ona dediklerimi anlatmak istedim. Gözlerim hala açık. İnatçı umudumu saklıyorum ve aynı anda bir üst kata çıkarıyorum ve aynı anda bir alt katta inatçı umutla  çalışıyorum. İşimi değerli kılan bu inatçı umudun geleceği şekillendirecek ve özgürlüğü geçerli kılacak olmasıdır. 

Bence bağımsızlık ve yaşam başlı başına değerlidir ama birlikte ele alındığında değeri kat kat artar. Rüyamda ülkemde engelli ve engelsiz insanların birlikte bağımsız yaşam için yürüdüklerini ve en öndekilerin en arkaya geçmekte ya da en arkadakilerin en öne geçmekte sakınca görmediklerini ve tereddüt etmediklerini gördüm. Eşit haklar, içermeci eğitim, kişisel asistanlık nedir diye düşüne düşüne rüyama nokta koydum. Yeni bir rüya için, dönüşmek, dönüştürmek için inatçı umutlarımızla yola koyulalım. Murathan Mungan Yalnız Bir Opera şiirinde şöyle der: "Yapacak ne çok şey vardı ve ne kadar az zaman"

Yasemin Şenyurt

Mucizedir

Sevmek bir mucizedir

Bu hayatta

İnsanın başına gelebilecek

Sevmek bir ezeli ebedi gerçektir

Bu hayatı adam edecek

Sevmek bir mucizedir

İnsanı şair eder

Oku ve yaz

Yaz ve oku

Anlamlar bizi bekler

Her an

Sevmek

Aynı anda

Ağlayıp gülme ustalığıdır

Çocuklara hayatın bilgisini sorma inceliğidir

Çocuklardan öğrenmeye çalışma derinliğidir

Sevmek bir mucizedir

İnsanı hayretler içinde bırakır

Şarkılarla dağıtır

Sessizlikle çarpar

En derinden toplar

Şarkıda der ya 

Gitmek mi zor kalmak mı

Sevmek bir mucizedir ki

Gitmekten de kalmaktan da anlamaz

Zoru bilmez

Varsa yoksa gönül der

Gönülden anlayanlar

Dünyaya başka bakar

Başka yorumlar

İş değiştirmek olunca

Gönül yüreklenir

Aklı yüreklendirir

Sevmek bir mucizedir ki

İnsanı derinden toplar

Çiçeğe

Yıldıza

Böceğe böler

Sevmek 

Öyle bir eylemdir ki

Barışmayı

Anlaşmayı

Özlemeyi 

Kızmayı

Kırılmayı

Anlamayı

Üzülmeyi

Sevinmeyi

Bir başına bilememektir

Bir başına yapsan da bazı şeyleri

Bir başına olamamaktır

Aslında

Bir başına olsak da hepimiz bu evrende

Yanımızda duymaktır  sevdiğimizin soluğunu

Aslında nasıl ayrı ayrı olduğumuza hayret etmektir

Sevmek

Bu öyle bir hayrettir ki

İnsan felsefesiz edemez

Yasemin Şenyurt

Çoğal

Yok Yok

Yok yok...Bazen öyle oluyor. İnsan her an yüreğinin götürdüğü yere gidemeyebiiyor. İnsan her an aklı başında davranamıyor. Diyeceğim şu ki iki kere ikinin dört ettiği gibi değil yaşam. Ne çok sevmiştim Susanna Tamarro'nun Yüreğinin Götürdüğü Yere Git kitabını ve ne çok sevmiştim Dostoyevski'nin Yeraltından Notlar'ını...

Yok yok...Bazen akıllı olmak yetmiyor. Bazen yürekli olmak da yetmiyor. Bir girdap sizi içine çekmeye başlıyor ve hemen müdahale etmek gerekiyor. Bazen sevgi bazen tutku bazen dostluk da yetmiyor. İnsanın sarsılması ve hayata bakacağı pencerelerin sayısını çoğaltması gerekiyor. Gerekiyor diye hemen sarsılmıyor ya da hemen pencereler çoğalmıyor.

Yok yok...Bazen bilgi, birikim, donanım da yetmiyor. Ciddi ciddi emek harcamak gerekiyor. Bazen zamanın geçireceğini düşündüklerimize bakmak ve yeniden ele almak gerekiyor. Bazen sabırlı olmak da yetmiyor. Sabrın içine saygı ve şefkat katmak gerekiyor.

Yok yok... İnsan olmak emek, sevgi, tutku, akıl, yürek, gönül işi! İnsan bir kez bu yolculuğa başlasın yeter ki.
Yasemin Şenyurt

Davet

Fotoğraf: Yasemin Şenyurt

En başından itibaren bildiğim bir içsel yolculuğa davet edilmiş olduğumdu. Bu içsel yolculuk uzun sürecekti. Sırtım ağrıyor ve bu ağrının nedenini anlayamıyordum. Yolculuğa dair o kadar bilgisizdim ki sırt ağrısı gibi ufak bir sıkıntıyı anlamlandırmak için uğraşıyordum. Dertlerimi paylaştığım insanlara sızlanıp yakınıyordum ve onlar çok yorulmuştu. Benim diye bildiğim her şeyin aslında bizim olduğunu ve gelip geçmekte olduğumu kabullendikçe değişim başladı. Ölüm gibi bir gerçek tüm çıplaklığıyla kendini gösteriyor ve her an beni ikaz ediyordu sessiz sessiz...Benim diye sahiplenmeye çalıştığım şeyler garip bir biçimde başıma bela olmaya başlamıştı. Doğada yürüyüşe çıktığımda aslında çok savunmasız hissetmekle birlikte muazzam bir duygunun ve şefkatli bir sesin varlığını da hissediyordum. Doğada ilginç bir çiçek gördüğümde ve onu hayranlıkla izlediğimde kalbimi o çiçek olarak hayal ediyordum. O çiçekten uzaklaştıkça garip bir biçimde kalbim o çiçek olmayı ve onun gibi kokmayı daha çok seviyor ve sevdiği için de adeta o çiçekten farksız oluyordu. Kalbimi bir böcek olarak da düşünüyordum her ne kadar aklım buna çeşitli bahaneler bulup müdahale etmek istese de kalbim artık küt küt atan kırmızı bir şey değildi. Doğada karşılaştığım bir sese kapılıp yere uzanıyordum ve gökyüzünde ne varsa onu kucaklıyordum. Seslerin kokuları olduğunu ama bunu herkesin bilmiyor olduğunu anladığım sıralarda bakışların dokunabildiğini ve bu bakış dokunuşlarının masumiyetinin özel olduğunu da anlamıştım. İçsel yolculuğumda ileri doğru gittiğimi düşünürken aslında gerilediğimi görüyordum ve gerilemenin kötü olduğunu düşündüğüm için korkuyordum. İlerlemek, hız, başarmak, ulaşmak, erişmek sözcükleri o kadar kutsal hale getirilmişti ki kaybolmak ve yenilmek ya da gerilemek korkutuyor ve sefil hissettiriyordu. Geriledim, korkuyla geriledim ve gördüm ki gerilemek muazzam bir duygu...

Yasemin Şenyurt