İncir çekirdeğini doldurmayacak meselelere kafa patlattığımı söyleseler yerden göğe kadar haklılardı. Onların haklı olduğu çok ama çok şey vardı. Ben bütün haklı olanlara hakkını teslim ederek uzaklaşmak istiyordum. Geceler boyunca çekip gitmeyi tasarlayarak uykusuz kaldım. Ne bir adım ötesi ne de bir an öncesi beni rahatlatmıyordu. Ne bir sene sonrası ne de içinde bulunduğum an bana iyi gelmiyordu. Uzaklaşarak dizlerimi değil kalbimi kanatmak istiyordum belki de. Uzaklaşarak aslında içime seni çekebileceğim bir deniz kıyısının hayalini kuruyordum. Uzaklaşarak aslında bütün karşılaşmalarımızın önüne geçmek ve seninle gerçek anlamda buluşmak isteğimi gerçekleştirebileceğimi hayal ediyordum. Ne onların benim kuruntulu düşüncelerimi anlamasını ne de kendimi onlara anlatmayı istiyordum.
İncir çekirdeğini doldurmayacak bir gün daha yaşamamak için ölesiye, çıldırasıya yaşama kararı almaktan ve bu kararı hayata geçirememekten yorgunum. Uzaklaşarak aklımı korumak değil belki de kaybetmek istiyorum. Beni anladığını ve bu anlayışının içindeki sevgiyi, saygıyı görmeseydim belki de yaşama bu kadar anlam yüklemezdim. Yaşayıp gider ve ömrümün tükenmesini, yıllarımın geçmesini izlerdim usul usul. Şimdi her şey farklı. Yerden göğe kadar haklı olanlar var ya onlar haklı olmaya devam etsinler. Uzaklaşarak belki de sana geliyorum. Senin çocukluğuna, gençliğine, gitmek istediğin ve bulunduğun yerlere geliyorum. Uzaklaşarak belki de “senin gözlerindeki usul şefkate” geliyorum.
İncir çekirdeğini doldurmayacak bir damla gözyaşım kaldı. Sana sarılıp ağlıyorum ve anlıyorum ki sana sarılmak hayatımda bir eşi daha olmayan güzel mi güzel bir eylemdir. İncir çekirdeğini doldurmadı ömrü diyecek olsalar da arkamdan ben biliyorum ki dünyalara bedel bir ömür yaşadım. Ne mutlu bana ki yarın ölecek olsam dahi ben dünyalara bedel bir ömür yaşadım. Şimdi daha iyi anlıyorsun beni ve ben biliyorum ki uzaklaşmak bile sana yöneldiğim ve seni düşündüğüm bir eylem.
Yasemin Şenyurt
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder