Sanırım insanın yalnızlığı bir tuhaf alışkanlık...
Öyle bir alışkanlık ki insan bu alışkanlık yüzünden en sevdiklerini kırabiliyor. Yok yere sorunlar çıkarabiliyor ve yok yere kendini zehirliyor aslında.
Dünyaları değişemeyeceğim güzellikte bir ailem var ve ben bu aileye ait olduğum için şanslıyım ama bazen yalnızlığı ve yazmayı o denli özlüyorum ki...
Aynaya baktığımda insanları çileden çıkardığımı görüyorum. Aynaya baktığımda insanlara rahat vermediğimi görüyorum. Yalnız olduğumda da içimden sürekli sevdiklerimin adını sayıklıyorum.
Bırakmak isteyip istemediğime karar vermediğim bu yalnızlığın sanırım beni bırakacağı yok...
Huysuzun tekiyim ve bu uzaktan hoş bir huysuzluk olarak anlaşılsa da biliyorum ki sevdiklerim için durum hiç de böyle değil.
Sırt çantam hazır ve her an gidebilirim oysa ben bütün kış bu yazı ve ailemle beraber olacağım bu günleri iple çekmiştim.
İnsana en büyük acıyı en sevdikleri tattırabiliyor. Hayatta onu en çok mutlu edenler aynı zamanda ona en çok acı verenler oluyor. Bu garip durum karşısında insan sevecek ve acı çekecek. Başka bir seçenek yok gibi...
