beklemeyin beklemeyin

bilinmezliğin dilinden kimse anlamadığı için bu yalnızlık

bu soğuk

bu girdap

biraz daha şarap

biraz daha gecenin kokusu

öpüşen çiftler var

kör kütük sarhoşlar

ayakta uyuyanlar

eğer bir şeyler olabilseydi

olmuş da olabilir

olduğuna tanık yoktur belki

bu bütün insanların aklının almayacağı bir şey

yalnızlık

kırarak gökyüzünü

yağmurdan inmesini beklediğimiz ne vardı

kırıştırarak yüzümü komik oluyorum

beklediğim şey yok

ne hayattan ne ölümden

beklediğim şey yok

gecenin kokusunu duyuyorum

yerde inanılmaz bir su birikintisi

fotoğrafını çeksek

inanılmaz alkış kopar

gecenin kokusunu duyuyorum

o su birikintisine sıçrayıp duruyorum

beklediğim şey yok

ne insanlardan ne doğadan

kırıştırarak yüzümü

komik oluyorum

palyaço olmaya hiç bu kadar yakın olmamıştım

öpüşen bir çifte çarpıyorum bisikletimle

beklemiyorum

beklemiyorum

beklemiyorum

ne ölüm

ne yaşam

ne de bir işaret

şu ders kitapları hep hatalı

ben yazacaktım ki onları

masala benzeyeceklerdi

ben yazacaktım ki

kimse bir şey beklemeyecekti

palyaçolara selam verin diyecektim

ders bir

şiir okuyun diyecektim

ikinci ünite

beklemeyin çiçekleri

bir cümle kurabilin yine de çiçekli

çiçekleri bir uzaylı yerken diye başlayın yazmaya

beklemeyin 

ne bir tabak yemek

ne bir vitamin

yürüyün denizleri

alnınızda duyarak ateşi

korkmayın öpüşen çiftlerden

kazayla veya bilerek çarpmayın onlara

dikkat edin çarpmayın sakın

beklemeyin ambulansı

beklemeyin itfaiyeyi

ders kitapları hep hatalı

çevirin sayfayı

siz 

beklemeyin 

beklemeyin

beklemeyin

çevirin sayfayı

yasemin şenyurt

Kuğunun Söylediği

Yasemin Şenyurt'un çektiği fotoğraflara ve videolara ulaşabileceğiniz facebook adresi:

Düşlediğim Kadraj

Yasemin Şenyurt'un mail adresi: yaseminsenyurt@gmail.com

sende yeni bir şiire dönüşüyor hayat

Sesime tarçın yakışıyor

Denize bakarken de keyifli bir ıslık 

Saçlarımı açıyor

Sende yeni bir şiire dönüşüyor hayat

Sesime tarçın yakışıyor

Eksi beş derecede misafir gelmiş olamaz

Kapının çalmasına aldırma gönül

Belki bir uzak yerdedir misafirler

Sende yeni bir şiire dönüşüyor hayat

Sesimde tarçın akıyor

Tutun koluma gidelim 

Bizde deniz ne arar

Bol bol kar var

Üşümek mümkün

Donmak mümkün

Beklemek de mümkün

İyi günleri ve şarkılar söyleyen çocukları

Sende yeni bir şiire dönüşüyor hayat

Bizde deniz ne arar

Bereket ki 

Deniz saydıklarımız var

Sesimde akan tarçınla diz çöküyorum

Aramak mümkün

Sende yeni bir şiire dönüşüyor hayat

Ben bunu çok seviyorum

Şimdi gitmezsem ölürüm şuracıkta

Yaşamak çok gösterişli bir iş

Seviyorum da sayılmaz

Yine de bir ödünç sigara ver

Eve gideyim

Biraz şarkı dinlerim

Sende yeni bir şiire dönüşüyor hayat

Ben bunu çok seviyorum

Sesimde akan tarçınla bir şarkıya eşlik etmek isterim

Yaşamak çok gösterişli bir iş

Seviyorum da sayılmaz

Yine de bir sigara ver

Ödünç ya da değil

Gideyim

Yasemin Şenyurt

Görkemli Sessizlik

Neden bu kitabı yazdınız diye sükunetle sordum. O bana T. Bernhard'dan bir alıntı ile cevap verdi: 

Ama şartlar hiçbir zaman kısa zamanda oluşmadı, diyor Oehler, her zaman ve her durumda şartlar uzun süren bir sürecin sonucudur.

Thomas Bernhard

Uzun sürebilecek bir sessizlik başlamıştı aramızda. Hava buz gibiydi. Havadan sudan konuşmaktansa böyle görkemli bir sessizlikte buluşmuştuk. Böyle bir havada, bu kadar kötü bir zamanda görkemli bir sessizlikte sözcüklerin peşimizde olduğunu söyledim. "Korkma" dedi ve elindeki kitaptan altı çizili cümleleri okumamı istedi:

Biz her zaman her şeyi en yakın yerde ararız, yanılgı bu. Her şeyi en yakın yerde aramasaydık, diyor Oehler, her şeyi en yakın yerde aramak beceriksizlikten başka bir şeyi kanıtlamaz.

Thomas Bernhard

Peki yaratıcı bellek mümkün mü diye soracaktım ki "şurayı da oku" dedi ve sorumu unutup dediği yerleri üç kez belki de dört belki de yetmiş kez okudum: 

İnsan her durumda daima her şeye geri dönebilmeli, diyor Oehler, bu en derin ve böylece şimdiye kadar saptanmamış ve algılanmamış geçmişe dönmek olsa da.

Thomas Bernhard

Yürüyebilseydik sanırım bütün ağaçları incelerdik sizinle. Kök, gövde ve dalları olması bakımından değil de "Rahatı Kaçan Ağaç" ile ilgileri bakımından diye düşünüyordum. Kitap masanın üzerinde duruyordu, hem de nasıl görkemli bir duruş... Kitabı rastgele açıp okudum ve ona tam da şurasını okur musunuz diye sordum:

Yürüdüğümüz sırada gözlemlediği şeyi anlıyormuş ve bu nedenle hiç gözlemlemiyormuş, çünkü insan (bütünüyle) anladığı şeyi gözlemleyemezmiş.

Thomas Bernhard

Kitaba ikimiz birden bakıyorduk ve şu paragrafla karşılaştık.

Sabahları neden erken kalkıyorum?sorusu kesinlikle ölümcül olabilir (olmak zorundadır), gerçekten sorulduğu biçiminde sorulursa ve sonu getirildiğinde ya da sonuna getirilmek zorunda kalındığında. Akşamları neden yatıyorum? sorusu, neden yemek yiyorum sorusu? Neden giyiniyorum? sorusu, beni bir insanla neden her şey bağlıyor (ya da çok şey ya da az şey) başkalarıyla hiçbir şey? soruları sonuna kadar götürüldüğünde bir soru soran ve onun sonunu getiren kişi de, ki sorunun sonunu getirir ya da sonunu getirmek zorundadır ve getirir, o zaman soru yanıtlanmıştır, kesinlikle yanıtlanmıştır anlamına gelir, soruyu soran artık varolmaz.

Thomas Benhard

 Bu paragrafla karşılaşmış olan biz ölümcül bir kazadan sağ kurtulmuş iki şaşkın, iki sağ, iki yetişkin aynı anda aynı sesleri duyuyorduk ve bizden başka bu sesleri kimsenin duymadığından emindik. Kanıtlayabilmek, açıklayabilmek hatta konuşabilmek gibi bütün yüklerinden kurtulmuş biz şimdi kitabı okumaya başka bir biçimde devam edeceğiz. 

Yasemin Şenyurt

Sırası Değil

Dilin sarraf olmuşsa dedi bilge kişi

Ölmenin sırası değil

Yasemin Şenyurt

Boyalı Kuş Hakkında

"Geniş buzun ortasında yapayalnızdım. Kızgın rüzgar beni itmeye devam ediyordu. Beyaz, pamuklu, kenarları kara bulutlar bana yolculuğumda yoldaşlık ediyorlardı. Sağanaklarda delice danseden, boyuna uçuşmaktan sarhoş olan sığırcık kuşları gibi özgür, yapayalnızdım. Rüzgarın gücüne güveniyor, yelkenimi geriyordum. Bu bölgedeki insanların rüzgara neden bir düşman gözüyle baktığını, o gelince pencerelerini niçin kapadıklarını anlayamıyordum doğrusu."

Jerzy Kosinski

Boyalı Kuş'u okumaya devam ediyorum. İnsanların kötülüğe nasıl yenik düştüklerinin ve nasıl acımasız olduklarının bir çocuğun gözünden anlatımı o denli sarsıyor ki benliğimi... Sarsılıyorum ve bu kitabı okumak yıkıcı bir deneyim olduğu kadar kendime, insanlara dair bakışımı değiştiren yaratıcı bir deneyim oluyor. Kitabın yıktığı yer önce boş ve soğuk kalıyor. Daha sonra çocuğun yaşadığı bütün kötülükler karşısında yaşama tutunma mücadelesi göz kırpıyor. Yıkılan yer  karanlık, boş ve soğuk. Mezar sanki... Mezar zannettiğim yerde yaşamın tekrar canlanması çocuğun yolculuğu ile mümkün. Ölmekten beter olmanın ne demek olduğunu bu kitabı okuyana kadar anlamamışım diye düşünüyorum.  Sevginin ve iyiliğin cılızlaştığı, kötülüğün herkesin içinde büyüdüğü yerlerde bir çocuk yolculuğuna devam eder ve size "devam et" derse bu okuma deneyimi o mezarın yerine canlılığı, sevgiyi, umudu, özgürlüğü yerleştirirse "bütün dünyaların içinde mümkün olan en iyi dünyanın bu dünya olduğunu" iddia eden filozofa hesap sormak gelir içinizden. Daha neler neler gelir içinize, aklınıza, yüreğinize... 

yasemin şenyurt

2016-Ankara

Dünya ve Pessoa

Sanki bir şeyi anlatmak için/üzere

kurulmuş bir cümleye

italik hıçkırmış

sanki yorgun battaniyenin kaçmış sıcaklığına

dökülmüş şarap

Sanki titreyen gözün içindeki çapağa

sızmış şefkat

Bu böyle anlatılmaz dercesine

Kaç takla atsam boş

Kaç kere bir bir

Saçlarımı kazıtmak için bahaneler üretmektir

(bir müddet)

Bahaneler Üretme Atölyesi'nde

unutulmuş ve kemirilmiş bir kitap kapağı

kapaktan görünen dünya ve Pessoa

Yasemin Şenyurt

İçten Gelen

İçinden gelecek içinden

bir buz parçasından kaymak

sümbül aramak çekmecelerde

nergis kokmak içinden

gelecek içinden 

en güçlü olsan da 

ağlayabileceksin nar 

en güçlü olduğunda

ağlayabileceksin

uyumsuzluğuma düşen kahkül

bir cümlem bile yok

içinden gelecek

rüyayı öpüp başına koymak

gelecek içinden içinden

yağmura sarılmak

toprağa dalmak

misafir olacaksın misal

içinden gelecek miyavlamak

kış dokunmayacak

üşümeye koşacaksın

düşeceksin de

içinden gelecek 

gözlerimi tutar mısın

kaşla göz arası hiç olmaya bayılıyorlar

içimizden gelen şairler konuşsun bütün gece

gece diye bir kırık nazar boncuğum var

gece diye bir reçel kavanozum var

gece diye bir turuncu defterim 

anlatmaya bayılıyorum ama 

gözlerimi tut bir müddet

bir müddet

bütün  sümbüller nergis olsun 

içinden gelecek

içinden 

ondan geriye sayamamak

içinden gelecek

onda kalmak

Yasemin Şenyurt

İnsan Nasıl Bir Pencere?

İnsan nasıl bir pencere? Ruhu nasıl bir pencere? Hangi okyanuslarda sağ kalıp hangi fırtınalar karşısında durup penceresini açabilir? Penceresini açmaktan ürkmemek, yürekli olmak, dostça paylaşmak iç dünyasını nasıl mümkündür? Bazen hiç mümkün değilmiş gibi gelir insana. Bazen pencere tuzla buz olur. Dostoyevski'nin Yeraltından Notlar kitabını okuyalı yıllar oldu ama dün oyunu izledim Ankara'da. İnsanın kendini anlama çabası ancak bir başkasına gerçek anlamda açılarak mı mümkün? Gerçekten sevgiyi iliklerinizde hissettiğinizde bu hissi size yaşatan kişiyi allak bulak etme gücü sizi öldürebilir. İnsan ruhunun en karanlık kısımlarından birine dokundum sanki dün gece. O en karanlık kısım aynı zamanda aydınlıktı. Sevildiğini hissetmek bir insanın bu dünyada başına gelecek en mucizevi şey olduğu halde  ondan sürekli kaçınmaya çalışması kendisini zehirleyerek yaralamasıdır belki. Belki diyorum çünkü söz konusu olan insan ruhu...Acı içinde beklerken ve aslında ne beklediğini bile kendine açık açık söyleyememişsen beklediğin geldiğinde onu allak bullak etmek aslında bu hayata atılan bir kazık mıdır yoksa kendi ruhunu tuzla buz etme girişimi mi? Başka türlü düşünmek istiyorum. Başka türlü bir öykü yazmak istiyorum. İnsanın pencere olduğunda aslında kırılganlığına vurgu yaptığımı unutmak istiyorum. Yine de başaramıyorum bunu...

İnsan ruhunun pencere olması sadece kusurlu bir benzetme mi? Bir pencere düşünün ki içinde sayısız pencere saklı. Bir pencere hayal edin ki içinde dört mevsim var. İnsanın aşık olduğu halinden ayrılık haline ve ayrılık halinden ölüm haline ve ölüm halinden doğum haline sürekli bir geçiş söz konusu ise bu geçişlerin farkında olmak mı bütün mesele? Aşkın içinde ayrılık saklı ve ayrılığın içinde aşk saklı ise yaşadıklarımız kolay kolay sınıflandırılamıyor demektir. Bir cam parçasının yaprağa, güneşe dokunuşunu yazmak istiyorum. Felaketler de saklı olsa içinde insan aşkı ve aşkın içindeki bütün harap oluşları sevmişse ona unutmasını öğüt verenlere sadece gülüp geçer. Başkalarının alay etmesini umursamaz. Yakınlığın can yakıcılığını bilen ve seven bir insana kolay kolay merhaba ve hoşça kal diyemezsiniz. Merhaba dediğinizde ona nasıl geçtiğini bilemezsiniz, bilememenize rağmen konuşmayı sürdürmek istersiniz. Sizinle alay ediyor olsa da yakınlığın can yakıcılığını bilen ve seven bir insana cevap veremezsiniz. Cevap verdiğinizi düşünebilir, hayal edebilirsiniz sadece. Ah Dostoyevski... Sana cevap vermek için geberiyor olsam da ruhum tuzla buz olmuş durumda.

İnsan ruhunun her yaşantı karşısında bir cevabı var. Bazen o cevap pencerenin hafifçe açılması ve içeri dolan ses, koku, görüntü ve anılar değil mi? Bazen o cevap mücadele etmek değil mi? Bazen o cevap uzaklaşmak belki de. Aslında her uzaklaşmada yakınlığın can yakması yok mu? Yakınsın, o kadar yakınsın ki bir insanın ruhuna, daha yakın olmanın imkanı yok... Canın yanıyor ve ne kadar yanarsa o kadar iyi diyorsun. Yaşamak bu can yanmasını gidermek, azaltmak üzerine çabalamakla geçerse canına fazla değer vermiş olursun. Canın yanar ve sen canından çok o yanma halini seversen o zaman, o zaman sevmekten söz edebilirsin. 

Yasemin Şenyurt

Boşu Boşuna Aramak

“Ben işte böyle, bir iki insanla, bir iki hayvanı felaketten kurtarmak için nahiye müdürüyle ahbaplığı kararlaştırmıştım.”

(Sait Faik, Korentli Bir Hikaye)

Gözlerini kendi çıkarları kör etmiş ama görmeyi sürdüren insanların beyinlerinde dönme dolaplar, çizgi film kahramanları, topaçlar aramayın boşu boşuna.

Boşu boşuna ağaçlara sarılan, kuşlarla konuşan, delilerle iyi anlaşan insanların beyinlerinde alacak, verecek listesi aramayın.

Boşu boşuna aradığınızı da bilseniz aramayı sürdürmenizde belki de size iyi gelen bir şeyler vardır.

Geçenlerde küs kalmayı başarmış iki çocuğu dinledim. Boşu boşuna ikisinde de kabahat aradım.

Geçenlerde çiçekleriyle konuşan kadının gözlerinden tutup ayak bileklerine kadar süzdüm ve yalnızlık aradım. Boşu boşuna…

Geçenlerde simitçinin üstünde yoksulluk aradım boşu boşuna.

Bir kediyle göz göze geldik. Aramayı bıraktım. Kitabevine girdim, kedi peşimden girdi, kitabevinin sahibi gülümsedi. Bir kitap aramıyordum, bir ya da iki kitap satın almak niyetinde değildim, göz göze geldik yeniden kediyle. Kedinin adını aradım anılarımda. Kitabevine benden önce girmiş çocuk yüzümü dikkatle inceledi. Belli ki yüzümde yabancıyı arıyordu…

Yasemin Şenyurt

Tante Rosa yarım kalmamalı

Yorganıma saklandım

Bacaklarım dermansız

Gözlerim kekeme

Yarım saat uyusam yetecekti

Titredi durdu kalbim

Tante Rosa’yı yarım bırakmamalı

Sevmek diyorsun

Bırakıyorsun ellerini gökyüzüne

Uçurtma gibi

Sevmek diyorsun

Tutuyorsun kendi ellerini

Kenetliyorsun sesine

Tante Rosa’yı yarım bırakmamalı

Titredi durdu kalbim

Pek hırçın

Az kırmızı

Sevmek diyorsun

Özgürlük geçiyor içimizden

Sen heceledin

Ben öyle anladım hayatı

Geçmiyordu gelecek zaman

Geçmiyordu derin ve mavi zaman

Ben öyle sevdim hayatı

Sen anlatınca

Bir okuma bahçesinde

Tante Rosa yarım kaldı

Bir cümle kurana kadar çıkan zamana canım dedin ya

Canım dedin ya

Titredi kalbim

Tante Rosa yarım kalmamalı

Bu cümleler bir yere varmıyor canım

Sen durma hayat

Bizi bahçeye at

Bizi denize at

Bizi sokaklara bırak

Çaya limon olsak da olur

Trafik lambasında turuncu dursak da

Sen durma hayat

Kitapların arasındaki çiçeklere kat bizi

Aldat dur be tanrım

O anlatsın

O hecelesin

Sevgi desin

Der demez teneffüs zili

Der demez sarılmak

Der demez titresin kalp

Sana kızmam tanrım

Cehenneminde yanmam

Cennetinde duramam

O anlatmazsa ben kaçarım buralardan

Bana kızabilirsin tanrım

Haklısın

Tante Rosa yarım bırakılmamalı

Yasemin Senyurt

2016

Yolcu Olamadım

“Gittim bir ağaç altına oturdum. Balıkçı küreğinin şıpırtısını duymaya başlamıştım. Arada bir sazın sesi de geliyordu. Sırtımı verdiğim ağaç da kımıldamaya başlamıştı.”

(Sait Faik, Türk Ülkesi)

Öyle bir yolculuk hayal ettim ki gözümden yaşlar gelerek uyudum. Sabah olduğunda içimde ağaçlar kımıldadı durdu. İnsana dünyayı dar eden yasaklar mıydı yoksa insanın kendini hapsetmesi miydi bilemiyordum o an. İnsana hesap yapmayı sevdiren şeyleri ayıklamak gerekiyordu zihinden, kalpten ve bu bazen kafadaki bitten kurtulmak kadar zordu. Yer yer başımı bütün gürültüden ayırıp denize sokarmışçasına gelen serinliğe şükran duyuyordum.

Bir tren yolcusunun kitabı, çakmağı, sigarası olmayı hayal ediyordum. Bir tren yolcusunun fotoğraf makinesi oluyordum ara ara. Eşya özler mi hiç diyorlardı ya onlara bir şiir okumak istiyordum ama acele ediyorlardı ve şiiri dinlemiyorlardı. Tren yolcusunun pek küçük ve bir o kadar şirin olan ayracı olup sözcüklere başımı sürüyordum. Tren yolcusunun anahtarlığı yere düşürmesiyle çıkan ses de oluyordum ara ara. Bir türlü tren yolcusunun kendisi olamıyordum ama olsun…

Şu benim huysuz hallerime en çok katlanan annem yine dönüyor evine. Her hücresinde şefkat, anlayış, iyilik olan annem yine dönüyor evine. Ben bir yolcu olsaydım da yanına otursaydım, ne güzelsiniz diyebilseydim…

Bir yolcu olamadım ama sabah oldu. Ağaçlar kımıldadı, hesaplar durdu, türküler söylendi, insanlar koşuşturdu, bir çocuk ağladı, bir çocuk takla attı, kımıldadı mavi. Yer yer başımı saran bütün hayattan ayırıp onunla kalıyordum ya çocukça, delice kımıldardı şiirler. Yer yer başımı saran hastalığa öyle meydan okurdum ki şaşıp kalırdı sevdiklerim. Bazen de o hastalık etrafımı sarar, sarar, daraltırdı içimi ama olsun…

Düşman kesilirdim en sevdiklerime, dikenler sarardı her yanımı, acıtırdım sözlerimle, davranışlarımla ama ben böyle olsun istemezdim. Baştan ayağa barış olmayı düşlerdim, anlayış, sevgi, iyilik, güven olmayı dilerdim. Sabah oldu ve ben yolcu olamadım ama olsun. Ne olurdu bir sigaranın külü olsaydım da kendim olmasaydım dediğim nice an yaşattım kendime ama olsun.  Şu benim yüreği sıcak mı sıcak annem ,bakma sen bana… Yaşamının her anını tadına vara vara yaşa, yaşa ki ben şükredeyim…

Yasemin Şenyurt

yaşam neden örülür

“ Şimdi  kimse evinin bir köşesine, onun elinin sürülüp de güzelleştiğini hatırlamıyor. Bırakın hatırlamayı, kimse onun eliyle bir duvarın güzelleştiğini, bir harcın sağlamlaştığını, bir kirecin rengini zor attığını fark etmemişti ki.”

Sait Faik (Barba Antimos)

Yaşam neden örülür? Hangi malzemeden örülür ve niçin örülür? Sevgi örmemişse gözlerimi bir sabah, o gün  güzel şeyler görmemin imkanı olmaz. Sevgi örmemişse ellerimi her dokunuşum eğreti, her şiir yazılmamış kalır.

Al gözlerimi, bunlar benim değil, benim gözlerim sıcak olmalı diye fısıldadım belirsizliğe.

Belirsizliğin belirsizlik olduğu her halinden belliydi. Hiç ses çıkarmadı. Yaşamı ören şeyi düşünmeye daldım. Birbirini neredeyse ezip geçecek insanlar bazen nasıl da birbirlerine kenetlenirdi ve bu kenetlenme sırasında nasıl güzelleşirdi yaşadıklarımız. Adımızı, yaşımızı bilmeden ve kimliklerimizi bir yana bırakıp  okuduğumuz kitaplara daldığımız yolculuklar yaşardık… Ne yemek pişirdiğimizin, nasıl bir işte çalıştığımızın hiç önemi olmadan izlediğimiz filmlerde etkilendiğimiz sahnelerin aynı olması buluştururdu bizi. Kenetlenirdik ve geleceğe göz kırpardık.

Sevgi örüyor ellerimi şimdi. Bu öyküyü kağıt gemilerle Sait Faik’e göndereceğim. Onun öyküleri benim bencilliğimi silip süpürüyor ve bizi düşündürüyor çünkü.

Yaşam niçin örülür sorusunun cevabı onun her cümlesinde var. 

Yaşamı, ağacı, kalbi bir yerinden sökmeye çalışanlar  karşılarında yaşarken ölmüş insanlar görmek istiyorlardı ama biz kenetlendik Gezi’de. Gezi’nin yaşandığı günlerde dilimiz şiirdi.

Kağıttan gemiler yapıyorum irili, ufaklı ve onlara ad veriyorum. Öykümü de saklıyorum gemilere…

Yasemin Şenyurt

Günahı Özledim

Fotoğraf: Yasemin Şenyurt

Bütün ipuçları kalbimde

Günahı özledim

Mayısa gidiyorum

Adım serseri olsun

Sana söyledim

Bana acı vermiyor yazmamak

Anlayan gözlerinde sitem yok ya

Bu bence inanılmaz

Banyo yapmalıyım artık

Bütün gücümü toplayıp

Havalı bir kazak giyip

O parfümü sıkarak

Güzel bir imza atabilirim

Ev ilk defa inanılmaz geliyor

Sabah kendine özgü

Su ısıtan

Ekmek ısıtan ve her neyse

Diyorum ki

Devinen her neyse

Diyorum ki

Özleyen benim

Fırçalar yok

Boyalar kurumak üzere

Biraz yanında kalsam

Biraz

Resim yapma dedi tanrı

Günahı özledim

Ellerime sıktım boyaları

Mayısa gidiyorum

Biraz yanında kalsam

Yalansız ve günahkar

Yalansız ve gülümseyerek

Deniz koksam

Her an bunu hayal ettim

Hayal etme dedi tanrı

Ona ellerimi açtım

Beni anlayabilirsin

Aklımı kaybedebilirdim

Anlam bulamasaydım

Banyoya gidip

Suya çevirip saçlarımı

Omuzlarımdan akıp

Diz kapaklarımda durarak

Dünyaya gülümserim

Yeniden iyi olup

Kahvaltı ederim

Reçel ve kızaran ekmek hediyem

Yanında kalıyorum

Biraz

Çok

Çok çok

Hayal ve gerçek

Ayırma

Ayırma dedi biri

Ne ben ne sen ne tanrı

Devam ettim gülmeye

Öperek uyandım rüyamı

Yasemin Senyurt

Bir Göz Nasıl Buzlanırsa Öyle...

Buz gibi gün

Kollarında karga dövmesi

Tesadüf bu

Saatini kırarak

Yapboza bakıyor

Buz gibi

Saat üç

Eski bir ruj ile

Dudaklarına acı veriyor

Gizli sayfaları var ruhunun

Buz gibi gün

Huylu huyundan vazgeçmiyor

Sanki duymuyor

Sanki görmeyecek

Oku diyor karga

Ters ters yürüyor

Kimseyi umursamadan

Çenesindeki benden öpülesi

Küfrün bini bin para

Buz gibi gün

Saatini kırarak

Yuvarlanıyor uçuruma

Sylvia Plath okumalı

Hayal ettiklerine bakınca

Fırlatıyor kahkahasını

Dünyada kalmak için inat etmek de neyin nesi

Ne kadar ve neden soruları gereksizdi

Buz gibi gün

Bir adım daha attım

Ne sızı ne sancı ne acı

Çalım attım be

Fırlatıyor ya kahkahasını

Duyan kaçıyor

Yatırılmalı akıl hastanesine diyorlar

Canınız cehenneme

Buz gibidir

Diken gibidir

Heyyyyyy diye bakıyor

Canınız cehenneme gülümsemesi bu

Tenimdeki bu kavgayı

Dile döken olursa yakarım çırasını diyor

Buzlanıyor gözleri

Bir göz nasıl buzlanırsa öyle

Yasemin Senyurt