Ankara'da Bir Gün Daha Yaşamak

Sinirlerin gerildiği, ölümün an meselesi olduğu, yaşamanın “hep kahır” ile süreceğinin düşünüldüğü Ankara’da bir öğrenciyim. Dün Kızılay’daki patlama sırasında orada değildim. Yarın Dil Tarih Coğrafya Fakültesi’ne tez danışmanımın yanına gideceğim. Bugün derneğe gitmek için yola koyulduğumda içimden “yaşamak görevdir bu yangın yerinde” diyordum. Yarın da aynı cümle ile yola çıkacağım ve eve sağ salim dönebilirsem iki kedime, başka şehirde yaşayan aileme ve arkadaşlarıma bir gün daha sağ olduğum için sarılacağım.

İnsanın en temel özgürlüğü yaşamak olduğu halde ülkemde yaşamak tesadüf ve bu tesadüf artık hiç güzel değil…

Yerin artık ayaklarımızın altında olmaması gibi bir duygu ile ne kadar sağ olsak da sağlıklı değiliz. Ne anlamı var şimdi yazmanın diyebilir biri ama ben de ona yemeni, içmenin ne anlamı var diye sorabilirim. Ne anlamı var düşünmenin, sorgulamanın diyebilir biri ve ben de ona yaşadıklarımızın temelinde yüzeysel düşünmenin, sorgulamadan inanmanın olduğunu söylerim.

Aklımı korumak istiyorum ama onu saklayamam.

Yüreğimi korumak istiyorum ama onu kaçıramam.

Sevgimi sürdürmek, özgürlüğe yaklaşmak ve umutlu olmak istiyorum ve bu yüzden dışarı çıkıyorum, yürüyorum, yürüyeceğim, düşüneceğim ve yazacağım. Aklımın olanları inkar ediyor olmasına kızamıyorum. Aklım ve yüreğim yüzleşiyor olanlarla. Kaçamam bir yere çünkü  Kavafis’in o güzel şiirinde dediği gibi:

Yeni bir ülke bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir. Sen gene aynı sokaklarda
dolaşacaksın. Aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda. Başka bir şey umma-
Bineceğin gemi yok, çıkacağın yol yok.
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
Öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.

Öyleyse özgürlüğü yazarak, şiirler okuyarak, felsefe kitaplarını karıştırarak tüketeceğim ömrümü. Aklımı kaybetmemek adına ya da yüreğimi korumak adına odama kapanmayacağım. Biliyorum ki  bizim birlikte söyleyeceğimiz şarkılarımız var. Biliyorum ki özgürlüğün, barışın ve sevginin şarkısı el ele söylenir.

 Yarın üniversiteye gideceğim. Ertesi gün Güvenpark’ta durakta Ayrancı otobüsünü bekleyeceğim eve gelmek için…

En kötüsü insanın yüreğindeki hapishanedir der ya Nazım Hikmet. Yüreğimi hapishaneye çevirmeyeceğim. Ateşin düştüğü yerden boğazım düğümlenerek yazdığım bu yazı umut değildir, çare değildir, çözüm değildir ne yazık ki… Yasemin Şenyurt